- Ze sportowej strony natomiast stwierdzam, że wykonaliśmy minimum (nowotarżanie zajęli 4. miejsce - przyp. red.). Oczywiście ten nasz plan zakładał, że będziemy grali o medal i tego nie udało się zrealizować. Pozostaje niedosyt, ale z drugiej strony fajne jest to, że utrzymujemy poziom trzeci sezon z rzędu walcząc do samego końca będąc w najlepszej czwórce w Polsce - podkreśliła Agata Michalska.

 

Marek Ziętara powiedział, że zwłaszcza faza play off była bardzo ciężka. 

- Wypadły nam dwa bardzo mocne ogniwa czyli Jarmo Jokila i Dariusz Gruszka. Owszem, Jarmo grał, ale podobnie jak Hattunen czy Artem Iosafov miał już uraz. Takich rzeczy oczywiście nie można zdradzać, mimo że różni eksperci różnie o ich grze mówili. Oni wychodzili na lód i walczyli na ile mogli, jeden z połamanymi żebrami, drugi z pękniętym kręgiem a trzeci z przepukliną kręgosłupa. Trzeba też pamiętać, że to m.in. dzięki ich grze we wcześniejszych meczach weszliśmy do czwórki. Dlaczego nie mogliśmy mówić o kontuzjach? Umówmy się, że gra, zwłaszcza w fazie play off staje się bezpardonowa, więc jeżeli zdradzilibyśmy, że konkretny zawodnik ma złamane żebra, to nie oszukujmy się - ktoś by mu po tych żebrach w czasie gry przejechał. A przecież bezpieczeństwo i zdrowie zawodnika jest najważniejsze.

 

Potwierdzam, że niedosyt pozostaje, bo wiadomo, że chcieliśmy walczyć o najwyższe cele, jednak porównując budżety i ławkę tych drużyn czołowych, to my jesteśmy trochę dalej, czyli np. w momencie braków kadrowych po prostu nie mieliśmy kim zastąpić kluczowych zawodników. Walczyliśmy na ile było nas stać. 

 

 

Trener Marek Rączka zapytany, czy trudno jest prowadzić samodzielnie drużynę - zwłaszcza podczas meczu - powiedział, że oczywiście im więcej ludzi, tym łatwiej np. wychwycić błędy. 

 

- To oczywiste, ale staraliśmy sobie radzić na ile mogliśmy. Czy zniechęcił mnie ten sezon? Absolutnie nie, ponieważ do tego aby stać się naprawdę dobrym trenerem, trzeba dążyć do samorozwoju, a to, że przez chwile prowadziłem ten zespół sam, dało mi naprawdę dużo. Chociażby wiary w siebie i odwagi. Oczywiście każdy popełnia błedy, ale najważniejsze jest, aby wyciągać z nich wnioski. Tak się właśnie buduje doświadczenie.

 

Zapytany jak ocenia pracę swojego podopiecznego Marek Ziętara powiedział, że ważne jest to, iż Rączka będąc przez poprzednie sezony jego asystentem  kontynuował pracę, którą wspólnie wtedy zapoczątkowali. 

 

- W trakcie sezonu więc spotykaliśmy się, dyskutowaliśmy i zastanawialiśmy się m.in. co i jak przed kolejnym meczem. Jest oczywiste, że jeżeli gra się w jednym teamie, to pomaga się na ile można, tak po przyjacielsku oczywiście nie ingerując w takie kwestie jak np. w składy. Co do samych rozgrywek to powiem tak: ktoś powie nie trafili z formą, nie mieli formy. Oczywiście można się rozdrabniać, ale nie to jest kluczem. Kluczem jest ieć tzw. lokomotywę, jaką np. u nas były dwie pierwsze formacje. pokazał to sezon zasadniczy. Jokila, Hattunen, Iossafov i Gruszka byli w czwórce najlepszych snajperów całej ligi. To na nich w dużym stopniu opierała się nasza gra.  I nagle kontuzje spowodowały, że  wszystko się sypnęło. Gruszka wybił bark, Jokila jak już było tu powiedziane grał z pękniętym kręgiem, Iossafov miał dwa pęknięte żebra a Hattunen przepuklinę dysku. Trudno żeby nie odbiło się to na formie całego zespołu, ponieważ na roszady i zmianę wypracowanej przed sezonem strategii trzeba naprawdę sporo czasu, którego w tej fazie rozgrywek już naprawdę nie mieliśmy - podkreślił. 

 

Przypomniał też, że w niektórych artykułach pisano o regresie i rozczarowaniu. 

- Powiem tak - środowisko nowotarskie bardzo szybko zapomina o tym, że bardzo łatwo jest coś zburzyć a budowanie trwa nieraz całe lata. Gdy w 2012 roku rozpoczynaliśmy pracę z tym zarządem, to była przecież pierwsza liga! Po tym gdy ci najlepsi, których w ciągu kilku lat udało się zebrać, musieli rozjechać się po całej Polsce udało się uzupełnić skład młodymi utalentowanymi i z wielkim wyrzeczeniom, poświęceniem zbudowaliśmy taką drużynę, która w ciągu dwóch lat zdobyła dwa razy brązowy medal! Nie wolno o tym zapominać! Oczywiście każdy chciałby, ja także, wrócić do 2010 roku gdy świętowaliśmy zdobycie mistrzostwa Polski. Dążymy do celu konsekwentnie, a moim marzeniem byłoby ściągniecie naszych wychowanków i wzmocnić drużynę kilkoma świetnymi obcokrajowcami, ale wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę, że realia są zupełnie inne - są tuzy finansowe, które skupują najlepszych. W Polsce mamy kilkunastu wybitnie wartościowych hokeistów i powiedzmy sobie szczerze - kto ich kupi, ten gra w finale. Mimo wszystko my naprawdę ciężko pracujemy, żeby tych naszych wychowanków w jakiś sposób przekonać tutaj do gry i ten kierunek myślę trzeba utrzymać. Wierzę głęboko, że drużyna, kibice - całe środowisko doczeka się kolejnego złota - 20. tytułu - ale proszę mi wierzyć, że to naprawdę bardzo ciężkie zadanie.

 

Skoro mowa o budżetach drużyn PHL, to zapytana to jakim dysponował TatrySki prezes Agata Michalska powiedziała, że niewiele ponad 2 mln. zł

- To naprawdę niewiele w stosunku do potrzeb. Dla porównania inne drużyny mają do dyspozycji od 3 mln. w górę, a Katowice dysponować będą w tym roku 10 mln.